Taiji is een abstract principe, alomvattend, universeel. Als we het over taiji hebben gaat het altijd over 'iemands taiji' : de mate waarin iemand taiji belichaamt en erdoor bezield wordt tegelijk.
Demonstraties van echte meesters (zoals Huang Shyan Sheng en Ma Yue Liang op You Tube) ontmoeten vaak ongeloof. Iemands taiji is niet te zien, alleen in interactie eventueel te ervaren. De kwaliteit van iemands push hands is de enige en onfeilbare graadmeter. Voor de partner. Niet voor de toeschouwer. Het oefenen samen met een goed getrainde ander is dus het enige dat onzegbare innerlijke substantie kan geven aan uiterlijk zichtbare Vorm.
De overgeleverde principes en de uitspraken in de Klassieken vormen beschrijvingen van een gevorderd niveau van de martiale kunst. Het zijn niet zonder meer volgbare voorschriften of regels, maar wat men oefent zal ten slotte tot de beschreven kwaliteit moeten leiden. Of dat wel of niet zo is, merkt men pas heel veel later. Vandaar de waarschuwing in de slotregel; je bent jaren verder voor je merkt dat je van het spoor af bent. Er staat ook dat de ingang erin alleen is te vinden door overdracht in persoonlijk contact.
De martiale kunst Tai Ji Quan is niet push hands en ook niet vormbeoefening.
Het is niet krijgshaftig vertoon en het is zeker geen competitieve sport.
Je kunt er niet verder in komen door te luisteren naar de raad die velen maar al te graag geven.
Om water te vinden in de woestijn moet je op een plaats diep boren, niet op veel plaatsen steeds opnieuw een stukje.
De taiji quan die we om ons heen zien gaat niet dieper dan mensen met het beschikbare onderwijs door kijken en zelf nadenken hebben kunnen komen; vaak is dat heel knap, altijd is het eerbiedwekkend, maar het is zelden de kunst die in de klassieken wordt beschreven.
lees : www.patrickkellytaiji.com